15 januari 2015
De weken zijn voorbij gevlogen. Ik kan niet helder nadenken, de dagen vliegen weg. Ik houd het niet meer bij. Mijn laatste blogpost was gepubliceerd op 8 december 2014. Meer dan een maand geleden. En ook een jaar geleden. Want inmiddels leven we alweer in 2015. Wat gaat de tijd hard. Te hard.
Dit is een persoonlijke post vandaag.
Toen ik deze blog begon, was mijn intentie om elke dag, of in ieder geval, meerdere keren per week een blog te schrijven.
Mijn laatste post ging over Serious Request en de Power of Love, om geld te doneren voor vrouwen in conflictsituaties die met geweld en seksuele mishandeling te maken krijgen.
De dagen daarna kreeg ik het steeds drukker omtrent school. Ik had een tussendoorse tentamen die ik moest maken, halverwege de schoolperiode. Daar moest ik voor leren. En met succes, want ik heb een 8 gekregen.
De feestdagen naderden. De kerstvakantie was volgepland bij mij. Elke dag had ik iets staan. Ik was elke dag weg. Geen tijd voor het schrijven van een blog of mij oriënteren op het gebied van pesten, depressies, misbruik, en andere zaken die ik belangrijk vind.
Ik voelde mij schuldig. Ik liet jullie in de steek omdat ik niets meer schreef of van mij liet horen. Op mijn Twitter account bleef het ook stil.
Naast schuldgevoelens, voelde ik mij leeg. Ik merkte dat het slechter met me ging. Ik kreeg steeds minder plezier in het leven en in activiteiten die ik normaal leuk vond. Het werd een automatisme. Maandagochtend school, dinsdag huiswerkdag, woensdag huiswerkdag, donderdagochtend school, vrijdag maatjesproject, weekend. Week verder.
Mijn concentratie werd steeds minder, evenals mijn motivatie en de discipline ergens aan te beginnen.
Ik schakelde vorige maand al de huisarts in om doorverwezen te worden naar de GGZ. Vorige week woensdag was dan het eerste gesprek, het intakegesprek. Ik legde mijn situatie uit en waar ik geholpen mee wil worden. Na afloop zei ze: "Ik kan je diagnosticeren op een lichte depressie en PTSS (Post-Traumatische StressStoornis) in remissie. Dat laatste betekent dat je voorheen de symptomen hebt gehad, maar dat deze zijn afgenomen en dat je daardoor hier geen diagnose voor kunt krijgen."
BAM! Zomaar een stempel op je geplakt. Ik werd al doorverwezen onder het mom dat ik een angststoornis zou hebben, maar dat een psycholoog vanuit de GGZ deze diagnose geeft... Nou, dan wordt het definitief.
Afgelopen woensdag hebben we het tweede gesprek gehad. Het gaat wel aardig en ik hoop dat het gaat helpen.
In februari ga ik over naar het derde leerjaar van mijn HBO opleiding. Dat betekent dat ik vanaf dan fulltime (lees: 4 dagen in de week) stage ga lopen en één dag naar school moet. Dat wordt behoorlijk pittig, want het derde jaar is het zwaarste jaar van de SPH (Sociaal Pedagogisch Hulpverlening) opleiding.
Ik houd jullie op de hoogte!
Tot zover mijn persoonlijke update hoe het met mij gaat en waarom ik zo weinig blogs post de laatste maand.
Liefs,
Agnes
Je moet je niet schuldig voelen als je niet blogt hé, je gezondheid gaat voor! Het is juist ontzettend goed om dan minder te bloggen, want als je jezelf te veel bezig houdt met onderwerpen als pesten, depressies, misbruik kan het júíst je herstel in de weg gaan zitten omdat je onbewust daardoor moeilijker uit de negatieve spiraal komt. Ik ben trots op je dat je nu hulp hebt en heel blij voor je dat je een diagnose hebt gekregen.
BeantwoordenVerwijderenIk vond deze mooie quote van Demi Lovato op het internet: "One of the scariest moments in life, is when you come to the realization that the only person that can save you is yourself…”. In eerste instantie klinkt dat misschien raar, maar het is wel zo. De mensen om je heen (inclusief dus de psycholoog) geven je de handvatten en de steun, maar de grote stappen moet je zelf zetten, en dat kan je lieverd! Let op je grenzen natuurlijk, maar hou ook je blogtitel in je achterhoofd: geloof jezelf. Blijf geloven in jezelf, het zal met vallen en opstaan gaan, maar ook jij kan het, echt waar!! :) *knuffel*